Azle.Art: 2010

Raaf was al een paar weken uit zijn doen. L’oreal reclames, extreme make-overs op tv, de metroman in de lift….Het bracht gevoelens in hem naar boven die hij slecht verdroeg. Hij had zich al eerder overgegeven aan koopwoede als remedie tegen de vlagen van onzekerheid.

Inmiddels had hij zich het nieuwste model helikopter en een Ferrari Aquaracer 3000 eigen gemaakt (waarbij hij gratis het laatste hoogstandje in veerontkrullers had gekregen), maar het had niet mogen baten. Dit keer niet. Zijn psychotherapeut raadde hem keer op keer weer aan om minder televisie te kijken en zich te gaan verdiepen in zijn zelfbeeld. Maar elke keer als hij dat probeerde stuitte hij op een soort barrière… Waar hij inmiddels stikzenuwachtig van werd, dus was hij daar ook maar mee opgehouden. “Nee” dacht de raaf, “Ouder worden bevalt me helemaal niet.”

Vos liep zijn dagelijkse strooptocht. Het bleek een karige dag voor de stroper. Tot dusver had hij alleen Muis nog maar van zijn Swatch kunnen beroven, maar dat bleek een valse te zijn. Niet dat Muis dat had geweten, want dan had deze de hele omgeving bij elkaar gepiept. Je zou denken dat dat gepiep weinig nut heeft, maar wanneer er tweeduizend muizen reageren op zo’n oproep ben je als vos spreekwoordelijk het
haasje. Kortom: Vos had gezien de omstandigheden quitte gespeeld. Toen hij Egel tegenkwam probeerde hij een voordeeltje te halen uit diens bijziendheid.Egels zien over het algemeen geen hand voor ogen, sterker nog, ze zien vrijwel niks. Laat staan wat het verschil is tussen een Rolex of een kermishorloge. “Dag Beer” zei egel, “Heldere nacht, nietwaar?” Het leek Vos maar het beste gewoon met Egel’s waarneming mee te gaan. “Ja, die volle maan wordt steeds warmer. Dat verdomde broeikaseffect” bromde hij. “Zeg Egel, heb jij de tijd?” Egel glimlachte en antwoordde “Ik heb alle tijd”. Vos besloot om maar snel ter zake te komen, en vervolgde “Ik heb een horloge te koop. Weet jij iemand die interesse zou kunnen hebben?” Egel dacht even na, en zei toen: “Ik denk dat Raaf wel geïnteresseerd zal zijn. Hij is de laatste tijd zijn fortuin aan het uitgeven. Het gerucht gaat dat hij in een midlife crisis verkeert”. Een vuurtje ontstak een sinister licht in het hoofd van Vos. “Prima, bedankt. Ik denk dat ik Raaf dan maar eens op moest zoeken”… Raaf kwam met een smak op de harde grond terecht. De bankdirecteur had hem persoonlijk de bank uitgesmeten. Het galmde na in Raaf’s hoofd: ”Bankroet” Het klonk zo zwart als zijn eigen veren. “Bankroet”… Het bleek dat hij de laatste tijd net iets teveel uitgegeven had. De bankdirecteur, een zaken zwijn uit Duitsland die in de jaren tachtig zijn bankfiliaal in de regio had opgezet, stond er niet om bekend het meest geduldige zwijn te zijn. Zijn motto bleek ‘Geen krediet, bank kwiet’ Hij hanteerde een oud Drents’ dialect bij gebrek aan betere rijmwoorden als __n van zijn vele onhebbelijkheden. “EN KOM PAS TERUG ALS JE WAT TE STORTEN HEB!”. En de deur viel dicht. Raaf zat beduusd op zijn gat. De realiteit raakte hem als een mokerslag. “Ik…ik heb niets meer…”

Hij keek op naar zijn helicopter, die gedwee op hem stond te wachten.“Rolexje kopen?” klonk het vanachter hem. Raaf keek verdwaasd om en zag de overdreven
grijns van Vos. “Ik…ik ben blut!” Zei Raaf, alsof hij zojuist een helder moment beleefde. “Blut?!” Het gezicht van Vos verstrakte, zijn grijns vertekenend tot een grimas. “Maar hoe wilde je dan dit Rolex horloge betalen?!” Raaf keek sip. “Dat weet ik niet. Ik kan je geen geld geven want dat heb ik niet meer.” Vos aarzelde. “Nou, geef me dan die helicopter maar.” Raaf leek even na te denken. “Nou, dat moet dan maar.”, concludeerde hij. Vos glimlachte zelfvoldaan, pakte de rechtervleugel van Raaf vast en bevestigde het horloge. “Staat je prachtig. Mag ik de sleutels?”
Raaf overhandigde de sleutels. Hij voegde hij er nog aan toe “Het is wel een mooi horloge” maar de draaiende propellers van de helicopter overstemden het geluid van zijn stem. Vos was al aan het opstijgen, toen de bankdirecteur met een klap de deur van zijn filiaal opengooide. “JIJ DAAR!

KOM TERUG MET DAT ONDERPAND!” Vos verstond iets met BOM en EXPLOSIEGEVAAR,
een vertekening die waarschijnlijk vanuit zijn paranoide aard ontsproot.
Op de 10 meter hoogte die hij inmiddels bereikt had draaide hij in paniek de sleutel terug, waarop de propellers abrubt tot stilstand kwamen. De helicopter stortte als een baksteen naar beneden. De schreeuw van Vos hield een seconde aan. Toen volgden er een enorme klap en een vuurbal. “Gaat het?” Een klein stemmetje doemde op in het hoofd van Vos. “Vos?” Een troebel beeld van een zwarte vogel bouwde langzaam op van dubbelvaag naar scherp. Vos zag kleuren ontstaan in het diepe zwart, kleuren zoals hij die nog nooit gezien had. “Raaf?” Zei Vos met een zachte stem. “Wat…wat ben je mooi!” De bek van raaf viel open. Een zelfopgelegde illusie viel van hem af.